Bu retrospektif çalışmada, 2020–2024 yılları arasında Dicle Üniversitesi Veteriner Fakültesi Cerrahi Anabilim Dalı Kliniklerine başvuran ve radyografik olarak batıcı-delici dikiş iğnesi yuttuğu saptanan 24 kedide, non-invaziv bir yöntem olan endoskopik girişimle mide içerisinden yabancı cismin çıkarılmasında başarıyı etkileyen bulgular ve girişime ilişkin başarı faktörlerinin belirlenmesi amaçlandı. Operatör deneyimi, mide içeriği varlığı, iğneye bağlı ip bulunup bulunmaması, endoskopik müdahale süresi ile yutma ve girişim arasındaki sürenin, işlem başarısı ve komplikasyonlarla olan ilişkisi değerlendirildi. Endoskopik girişimle iğne çıkarılması 18/24 (%75) olguda başarılı olurken, endoskopik ve operatif yöntem dikkate alındığında 23/24 (%95,8) olgunun sağlıklı şekilde taburcu edildiği belirlendi. Endoskopik müdahale ile yabancı cismin uzaklaştırılmasındaki başarının mide içeriği bulunmayan olgularda istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek olduğu (p<0.05) ve işlem süresinin daha kısa sürdüğü tespit edildi. Başarısız vakaların tamamında mide içeriği mevcut olduğu bu durumun görüş alanını kısıtladığı ve müdahaleyi zorlaştırdığı gözlemlendi. Minör komplikasyonlar arasında bazı olgularda endoskopi uygulaması sırasında mide mukozasında sınırlı hiperemi ve yüzeysel mukozal kanama odakları belirlenirken iğnenin göç durumu belirlenmedi. Bu bulgular doğrultusunda, dikiş iğnesi gibi batıcı ve delici yabancı cisimlerin gastrointestinal sisteme göç etme riski nedeniyle acil müdahale gerektirmesi bilinmesine rağmen endoskopik yöntemle çıkarılmasında başarı oranlarını arttırmak için seri radyografiler alınarak mide içeriğinin boşalmasını kontrollü bir şekilde izlenilmesinin başarı oranında oldukça önemli olabileceğini düşünüyoruz. Bu nedenle, kedilerde bu tür yabancı cisimlerin yönetiminde hızlı tanı, uygun hasta hazırlığı ve zamanlamanın planlı yapılması, endoskopik girişimlerin başarısını arttırabileceği kanaatindeyiz. Ayrıca, seri radyografilerle lokalizasyonun netleştirilmesi ve mide içeriğinin boşalmasının beklenmesi, komplikasyon riskini azaltarak tedavi sürecini daha güvenli hâle getirebilir.