Uzun kemiklerin segmental defektlerinin tedavileri travmatolojideki en zor problemlerden biridir. Dr. Ilizarov’un 1951 yılında ortaya koyduğu distraksiyon osteogenezisi prensipleri dünyada büyük bir popülarite kazanmıştır.

Bu deneysel çalışmada; köpeklerde bifokal distraksiyon osteogenezisi (1. grup) ile monofokal distraksiyon osteogenezisi (2. grup) sonuçlarının klinik, radyografik ve histopatolojik olarak karşılaştırılması amaçlandı. Ondört köpek 2 eşit gruba ayrıldı. Her iki grupta sol tibianın diyafizer bölgesinden 2 cm’lik kemik parçası çıkarıldı. Birinci grupta defekt korunarak proksimal kortikotomi yapıldı. İkinci grupta ise defekt hemen kapatıldı. Kemik transportu ve distraksiyon işlemi 7 günlük bekleme periyodundan sonra her 12 saatte 0.5 mm oranında 20 gün süreyle yapıldı. Bütün olgular 87. günde ötenazi edildi.

Klinik olarak, 2. gruptaki distraksiyon 1. gruptaki kemik transportu işlemine oranla daha kolaydı. Bazı olgularda değişik derecelerde gözlenen pin yolu enfeksiyonları 1. grupta 2. gruba oranla daha fazlaydı.

Radyografik ve histopatolojik incelemeler Heiple ve ark. ile Lane ve ark. kriterleri dikkate alınarak yapıldı. İstatistiki değerlendirmeler için Mann-Whitney U testi kullanıldı. Radyografik ve histopatolojik değerlendirmeler sonucunda istatistiksel olarak 1. grubun proximali ile 2. grup anlamsız (p>0.05), 1. grubun distali ile 2. grup arasında ise anlamlı (p<0.01) bir farklılık mevcuttu

Sonuç olarak, tibia’nın 2 cm’ye kadar olan kemik defektlerinde; bifokal distraksiyon osteogenesizinde distal kaynama yetersizliği ve ilave operasyon, monofokal distraksiyon osteogenezisinde ise prematür konsolidasyon dikkate alınarak her iki distraksiyon osteogenezisi başarı ile uygulanabileceği kanısına varılmıştır.